Vandaag is alweer de laatste ‘echte’ dag hier in het mooie Zuid Engeland. We worden wakker met regenachtig weer. Tja, dat is óók Engeland. Bovendien mogen we niet klagen, want we hebben de hele vakantie nog geen jas aan hoeven hebben.
We ontbijten om half 10 en doen het dus rustig aan vandaag. En zoals altijd met ons: alle tijd van de wereld, maar toch op het laatste moment nog haasten en dan op de plaats van bestemming erachter komen dat Marieke haar wandelschoenen vergeten is en Adriaan zijn verrekijker. Alleen Zeth is tot in de puntjes voorbereid. Tenminste als het dit bewolkte weer blijft, want hij is niet gekleed op (en mentaal bestand tegen) wisselvallig weer. En dat laatste wordt nog werkelijkheid ook. Want geheel tegen de weersvoorspelling in wordt het stralend zonnig weer. Zo rond de 22 graden.

Onze eerste stop is bij Beachy Head. Een baai met beroemde krijtrotsen die met een hoogte van 162 meter de hoogste van Engeland zijn.
Marieke krabbelt de berg op met haar badslippers, maar doet alsof het haar geen enkele moeite kost.
Terwijl we bovenaan de klif staan zoekt Marieke even op hoeveel doden er hier zijn gevallen. Meer dan 500! Heel geruststellend… Met weke benen lopen wij naar de rand van de klif, het is echt heel erg diep, maar waanzinnig mooi!
Zeth stikt inmiddels van de jaloezie op de perfecte plaatjes die Marieke schiet met haar telefoon. En dus volgt hij Marieke in een poging om hetzelfde perfecte shot te maken, maar tevergeefs. We hebben nou eenmaal niet allemaal een Samsung.

We reizen een eindje verder naar het strand bij de beroemde Seven Sisters; zeven tegen elkaar aanstaande krijtrotsen op de kustlijn. In plaats van bovenop de rotsen staan we nu aan de voet. Het is een prachtig landschap: de Atlantische oceaan, het grote kiezelstenenstrand en de witte krijtrotsen. Doordat het eb is is een groot gebied droog komen te liggen. Grote keien met algen zorgen voor een mooi groen kleureffect in het landschap. Zeth ziet met zijn verfijne blik hoe talloze slakjes en andere schelpen zich op én in de stenen bevinden en dan komt het besef: wij zijn in hún leefgebied. Als een ware natuuractivist roept hij daarom de mensen op tot ‘peace and respect for animals en the vegan community’.

Na 2 uur bij de zee te zijn geweest reizen we verder naar het kleurrijke Brighton. Een van de bekendste en grootste badplaatsen van het Verenigd Koninkrijk. Wij voelen ons hier helemaal welkom want Brighton loopt namelijk voorop als het gaat om vegan- and gayfriendly. En daarbij stikt het ook nog eens van de tweedehands winkels. Wij zeggen ‘uit de kijk’👍
We struinen door de gezellige straatjes van the North Laine. Zeth haalt een paarse hartjeszonnebril voor het toppers concert en Adriaan haalt een pen en een pennenhouder voor zijn notitieboekje. En allebei zijn ze zeer gelukkig met hun aankoop. Want álles álles kan een mens gelukkig maken.

We besluiten de dag in Brighton met een etentje. Echte Engelse fish ‘n’ chips (vegan ofcourse) en cauliflowerwings. Is Zeth mooi weer onder het koken uitgekomen..

Via het indrukwekkende gebouw Royal pavilion en de Brighton pier lopen we naar de auto. Al met al een hele leuke dag en een welkome afwisseling op wat we al gezien hebben deze vakantie.
We willen trouwens tussen de regels door nog even aandacht vragen voor onze Aad die ons heldhaftig overal heenrijdt. Alsof het niks te betekenen heeft heeft hij al ruim 2500 kilometer gereden. Can I get a ‘oh yeahhhh’!!!

Rond 22.15 uur komen we weer thuis en sluiten de avond op onze vaste plek: Zeth en Adriaan in de keuken en Marieke op de bank. En we zingen uit volle borst mee met Bonny: “Morgen wordt alles anders”. En ja, dat is een waarheid als een koe, want onze laatste avond is een feit.