Marieke is keurig op de afgesproken tijd opgestaan. Half 8. Terwijl zij naar het douchegebouw loopt wordt, net als alle andere dagen duidelijk hoe prachtig de omgeving is waar we staan zo tussen de bergen. Als Marieke terugkomt van het douchen slapen de mannen nog steeds. Dat zijn natuurlijk geen afspraken. Dus de volgende keer gaan we hier wat strenger op handhaven.
Zeth is vandaag niet fit en besluit niet mee te gaan naar Zion, maar in de camper te blijven. Daarom gaan Aad en Marieke alleen op pad.
De camping grenst direct aan de shuttlehalte, dus dat is perfect. Bij de halte hebben we nog een leuk gesprekje met 2 mensen uit Californië. Terwijl we zo aan het kletsen zijn komt de shuttle eraan. Helaas hebben wij onze parkpas vergeten en dus moeten we terug naar de camper. En om niet nog meer tijd te verspillen besluiten we lopend naar de ingang van het park te gaan. Het is tenslotte maar 10 minuten lopen.
We lopen onderweg langs een fietsverhuurder. Hoe leuk zou dat zijn?! Lekker op de fiets door het park. Marieke is vrijwel meteen overtuigd, maar Adriaan heeft wat langer verwerkingstijd nodig. Wanneer hij echter bij het visitorcenter een vette fiets met dikke banden ziet langsscheuren is hij om. We maken rechtsomkeert naar de fietsverhuurder tegenover onze camping en na 25 handtekeningen te hebben gezet over eigen risico, zitten wij een half uurtje later op een heuse E-Fatbike. Wauw, dat gevoel als je deze in de de versnelling zet, is alsof er een raket wordt afgevuurd. In totaal halen wij zelfs een snelheid van 29 mijl per uur. Dat is maar liefst 46 km. En dat zonder helm!

Heerlijk is het om zo door dit waanzinnige landschap van Zion te fietsen met zijn machtige bergwanden, die je bijna nergens zo hoog vindt.
We pakken onderweg een paar uitstapjes mee. Een mooie off road wandelroute, waar we veel hagedissen zien en mooie inheemse planten.
Daarna maken we een stop bij de wheeping rock (de huilende rots), waar het water aan de zijkant uit de rotsen ontspringt. Het is hierdoor alsof het regent terwijl het toch echt wel bijna 30 graden is buiten. Door de vochtige rotsen zitten de bergen volbegroeid met planten, wat het een bijna sprookjesachtig tafereel maakt.
Wanneer we verder willen fietsen wordt de regen ineens een keiharde werkelijkheid. Marieke had nog zo gezegd dat ze het heerlijk vindt in de regen, maar moet je haar nu horen klagen.. Ook Adriaan, die al sowieso niet van regen houdt, weet niet hoe hard hij met zijn fiets naar een schuilplaats moet racen. De raketfunctie komt nu dus goed van pas. Redelijk droog komen we over en we zijn niet de enige fietsers die daar staan te schuilen. Dus het is een en al gezelligheid daar. Met ons staat er ook een groep chinezen die zichzelf met alle kanten van het zion gebergte op de foto zetten. Ondertussen bedenken wij wat hun relaties zijn. (Tja, je moet wat om de tijd te doden). We zijn er bijna zeker van dat er een opa en oma, en een ongetrouwde oudtante bij het stel zitten. Na de hele fotoserie van de familie Ming lijkt de regen wat weg te trekken en stappen wij vol nieuwe energie weer op de fiets. We zijn nog geen minuut onderweg of het begint weer te hozen. Dus maken wij meteen weer rechtsomkeert naar dezelfde schuilplek, maar de bui is zo hard dat we vrijwel meteen zeiknat zijn. Dan maar een lekker bakkie warme koffie halen bij de Lodge. Niet aan gedacht dat de weg nog steeds drijfnat is en wij geen spatbord op onze fiets hebben. De achterwielen spatten het water zo hoog op dat er een hele geiser aan water omhoog spuit. Wanneer we nog natter dan daarvoor, aankomen bij de Lodge zijn wij dan doorweekt, inclusief onze onderbroek en sokken. En als je Adriaan kent dan is er niet veel dat hij erger vindt dan vies en nat zijn. Een kop koffie zal ons goed doen, denken wij. Maar dat bleek een illusie. Deze koffie bij de Lodge was echt niet te drinken. Geen wonder dat je een gratis refill kan krijgen…. Stiekem nemen wij de koffie mee naar de wc waar we deze allebei leeggooien. Dus nu zijn we helemaal doorweekt en cafeïneloos. De hele situatie begint behoorlijk op onze lachspieren te werken.
Gelukkig breken buiten de eerste zonnestralen weer door. Koud en doorweekt willen wij niets liever dan wat warmte. Dus hup weer op de fiets waar we rijden naar het eindpunt van de scenic drive: Temple of Sinawava waar we de wandelroute ‘The Narrows’ gaan lopen. Een wandeling van 1.8 mijl. De route leidt langs de rivier over stijle wandelpaden. The Narrows is het smalste gedeelte van de Zion Canyon. Deze kloof, met muren van duizend (!) meter hoog en waar de rivier soms slechts zes tot tien meter breed is, is een van de meest populaire gebieden in het Zion National Park.
Onderweg lopen eigenwijze eekhoorns die duidelijk gewend zijn aan de vele toeristen. Ook spotten wij een groep herten beneden bij de rivier.
Bij het eindpunt van de wandelroute gaat de route verder door het water in the Vigin river. Ondanks dat wij onze waterschoenen mee hebben genomen besluiten wij toch het water niet in te gaan. Vanmorgen zijn wij bij het visitorcenter namelijk gewaarschuwd voor de gevaarlijke stroming en kans op flashfloods die vanmiddag door de regen kan ontstaan. Daarbij kan het water in een tijd van luttele seconden stijgen en veroorzaakt levensgevaarlijke situaties. Wij besluiten het advies op te volgen, al zijn er toch nog genoeg mensen die het water durven te trotseren.

Na de Narrows fietsen wij terug naar de camping. Samen met Zeth eten wij een hapje in de camper. Daarna gaat Zeth verder slapen en gaan Aad en Marieke nog een laatste uurtje op de fiets weg. We hebben tenslotte tot 20.00 uur betaald dus dan zullen we het er ook van nemen. We blijven Hollanders hè! We gaan deze keer naar het plaatsje Springdale. De plaats waar ook onze camping ligt. Een gezellig en sfeervol dorpje, met een paar schattige winkeltjes, een galerij en restaurantjes. We hebben nog net tijd voor een bezoek aan wat souvenirwinkels en moeten dan de fiets inleveren. Het was een mooie en gave ervaring, maar de volgende keer gaan we toch voor een cabriolet (met opklapbaar dak).