Na een kort nachtje van een uurtje of 5 gaat de wekker. Maar ja dat krijg je na een avond doorhalen in Las Vegas. En dat geeft niks want we hebben tenslotte vakantie. Alhoewel wij ons ook meer en meer beseffen dat het einde in zicht komt. Over een week zijn we alweer thuis….
Vandaag in de Walmart hebben we dan ook spaarzaam boodschappen gedaan voor de laatste dagen in the US.
Na de boodschappen gaan we op pad voor de 7 uur durende rit naar Yosemite. Vandaag is dus een echte reisdag.

Death valley national park stond op ons schema als tussenstop, maar tot onze spijt moeten we deze overslaan omdat veel wegen onbegaanbaar zijn geworden door de overstromingen van orkaan Hilary.
Een paar weken geleden is deze orkaan nog in het nieuws geweest toen bij het Burning man festival mensen dagenlang hebben vastgezeten zonder eten en drinken.
En ook in Las Vegas hebben wij de gevolgen van de orkaan gezien door het vele aangespoelde zand.
Vandaag gaat onze reis dus helaas niet door Death Valley, maar moeten we een andere route nemen.
We hebben daardoor wel tijd om even door het spookstadje Rhyolite te rijden. Hier zijn nog enkele overblijfselen van het -ooit 8000 inwoners tellende plaatsje- bewaard gebleven. De plaats ontstond nadat in het gebied in 1904 goud werd gevonden en groeide in de daaropvolgende periode door de succesvolle Montgomery Shoshone mijn. Enkele jaren later begon de plaats echter te krimpen en in 1916 was de plaats bijna volledig verlaten.

We rijden verder over de kilometers lange valleiweg van de route 266 die soms helemaal verlaten is. Onderweg spotten we vele loslopende ezels waarvan we niet weten of ze wild zijn of dat het een open range is. Wat moeten deze dieren hier toch. Boven de 30 graden en nauwelijks water. Ook zien we onderweg veel windhozen.
Zeth baalt dat hij al uren door hetzelfde landschap moet rijden en vraagt na 3 uur of Adriaan het stuur wil overnemen. Tot grote ontsteltenis van Zeth wordt vanaf dat moment het landschap ineens weer veel groener en maakt de kale heideachtige vlakte ruimte voor meer bomen en bergen. Ja hoor, Adriaan mag altijd de mooiste stukken rijden. Plotseling moet Adriaan vol op de rem voor een loslopende stier op de weg. Het blijft opletten geblazen.

We rijden van Nevada naar Californië, waar we vrij snel na de grens worden aangehouden door een mevrouw van de grensbewaking. Ze wil weten of we vers fruit of groente aan boord hebben. Ja dat hebben wij.
Bananen, uien en perziken. Door fruit uit andere staten kunnen er ziektes en/of ongedierte meekomen die een gevaar zijn voor de bedrijven in Californië.
De mevrouw wil alleen weten uit welke staat de perziken komen. Als we vertellen dat deze uit Nevada komen mogen we doorrijden. Pfieuw
Ook vraagt ze ons of we haardhout bij ons hebben uit andere staten ivm mogelijke ziektes die de bossen kunnen bedreigen. Maar vuur stoken doen wij niet aan.
Later bedenken we dat we ook nog aardappels, mandarijnen en sinaasappels aan boord hebben die we dus niet hebben vermeld. Oeps, hopelijk veroorzaken deze nu geen nationale ramp…

We rijden verder over de Mcgee canyon road met zo’n heuvelige wegdek dat het lijkt alsof we in een reallife achtbaan zitten. Vooral het gegil van Zeth achterin maakt de ervaring compleet haha.

De uren tikken voorbij. Toch is het reizen hier fantastisch en nooit saai. Maar al met al is het toch nog een hele rit. De 7 geplande reisuren worden er 10. Geen idee waarom want we hebben toch echt niet getreuzeld…
Inmiddels rijden we de avond
tegemoet, waar we getrakteerd worden op de mooiste zonsondergang ever terwijl we vlak voor de ingang van Yosemite het bekende Mono Lake passeren. Een meer met een hoog zoutgehalte en de vorming van allemaal kleine kalktorentjes aan de kust. Echt fotomoment waardig.

Terwijl het steeds donkerder worden passeren wij de beroemde Tioga Pass, middenin het Yosemite national park. Meteen na de ingang van het park staart een hert met een groot gewei ons aan vanuit de berm. Alsof hij ons persoonlijk welkom heet in zijn leefgebied: Yosemite!