Soms wil je niet weg van huis om te ontsnappen, maar juist om dichter bij jezelf te komen. Deze solo-vakantie is daar voor mij het antwoord op. Geen haast, geen vaste plannen, geen verplichtingen — alleen ik, op onbekend terrein.
Om te ontdekken hoe het is om keuzes te maken zonder overleg, om stilte niet als leegte maar als ruimte te ervaren. Zonder bevestiging. Zonder iemand die vraagt wanneer ik uit bed kom.
Een week met just me, myself & I. En eerlijk? We blijken best gezellig met z’n drieën, al zeg ik het zelf.

Volle teugen
Mijn solo-vakantie is dan weer ten einde gekomen. De afgelopen dagen heb ik mij goed kunnen vermaken — het was heerlijk relaxed.
Of het nou winkelen was in Eindhoven of de Designer Outlet in Roermond, wandelen over de Strabrechtse Heide, of het lezen van mijn boek Het was maar één mailtje…, over hoe Lonneke moest verhuizen na een scheiding… ik heb met volle teugen genoten!

Toch word ik deze week ook overweldigd door emoties die ik niet had zien aankomen. Misschien juist omdat alles zo ontspannen voelt.
De stilte, de ruimte, het ontbreken van afleiding — het laat me voelen wat er vanbinnen speelt.

Strabrechtse rust
Deze week wandel ik op de Strabrechtse Heide, het grootste heidegebied van Noord-Brabant. In de hectiek van de omliggende steden geef ik me hier volledig over aan de pracht en praal van de natuur. En dat is precies wat ik nodig heb.

Ik geniet van het feit dat de lente haar intrede doet tussen alle dorre, bruine tinten van het landschap. Hier en daar verschijnen frisse, groene scheuten. En in het geelgouden, hoge gras ontdek ik ligplekken waar waarschijnlijk herten of reeën hebben gerust. Wat doet dit een mens goed! Pure blijdschap voel ik.

Hoe bang ik ook ben voor ongedierte, ik vind dieren in hun natuurlijke habitat ontzettend fascinerend — vooral in het insectenreservaat waar deze omgeving om bekendstaat. Met mijn camera in de aanslag ga ik als een echte Freek Vonk op pad: ik luister naar vogelgezang om te ontdekken welke soort het is, speur naar poepjes om te raden welke dieren hier leven, en tuur in de verte in de hoop wildlife te spotten.

Als ik op een bankje zit en over de heide tuur, besef ik hoeveel rust ik haal uit alleen zijn. Niet eenzaamheid, maar stilte.

Even niks moeten. Alleen maar kijken, voelen, ademen. Het lijkt alsof ik in dit soort momenten het meest verbonden ben met mezelf — en eigenlijk ook met alles om me heen.

Twee werelden, één moment
Tijdens deze wandeling laat ik mijn gedachten de vrije loop. Zo denk ik na over de twee werelden die zich hier naast elkaar afspelen.
Wanneer ik naar links kijk, zie ik de rust die de natuur uitstraalt. Kijk ik naar rechts, dan zie ik de chaos van het verkeer — de hectiek van het leven. Twee werelden, één moment, en ik daartussenin.

En ineens besef ik: dit is precies hoe ik me vanbinnen voel. Aan de ene kant die behoefte aan rust, vertraging, gewoon zijn. Aan de andere kant het constante bewegen, denken, willen — alsof er altijd iets moet van mijzelf of van de maatschappij.
Hier, op dit kruispunt van stilte en snelheid, merk ik hoe belangrijk het is om af en toe bewust stil te staan.
Niet om te kiezen tussen de twee, maar om te erkennen dat beide er mogen zijn. En dat ík bepaal waar ik mijn blik op richt.

Designer-momenten
Over twee werelden gesproken… zo loop ik in de Designer Outlet van Roermond. Een wereld vol consumptie, wat recht tegenover de eenvoud van de natuur is.

Maargoed… terwijl ik daar loop, voel ik een onverwachte golf van blijdschap. Vreugde, omdat ik merk hoe blij ik kan worden van winkelen — oké, ergens gebaseerd op materialisme, maar het maakt me blij.
Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik echt alleen ben. Dat ik dit moment van blijdschap met niemand kan delen.

Heel even voel ik me eenzaam, en dat maakt me verdrietig. Maar het is geen verdriet of eenzaamheid in de klassieke zin.

Het is eerder een helder besef: hoe gezegend ik ben met de mensen in mijn leven, bij wie ik normaal mijn blijdschap, eigenaardigheden, gekke verhalen of tranen kwijt kan. Dat contrast — tussen alleen zijn en weten dat je eigenlijk nooit écht alleen bent — dat raakt me.

En dan nog even dit…
En dan nu even heel wat anders: weet je nog dat ik in een eerdere blog twijfelde over die zonnebril?

Het antwoord is nee, die heb ik toen niet gekocht.

Aberrrrr… hier, in de Designer Outlet, heb ik ‘m dan toch gescoord — in de perfecte kleur, voor de laagste prijs, én hij wordt nog thuisgestuurd ook. Kijk, dat zijn de kleine overwinningen!

Een tafeltje voor één
Wanneer de laatste uren van mijn vakantie aanbreken, neem ik mezelf mee uit eten. Geen plannen, geen gezelschap, geen gesprek dat gevoerd hoeft te worden — alleen ik, een tafeltje voor één, en de tijd om deze week nog even te laten bezinken.

Alleen op vakantie gaan geeft ruimte. Ruimte om te doen waar jij zin in hebt, zonder overleg of verplichtingen. Je leert jezelf beter kennen, voelt sneller aan wat je nodig hebt… in je eigen tempo!

Natuurlijk zijn er momenten dat als je iets moois niet kunt delen of even niemand hebt om op terug te vallen. Maar wat blijft hangen, is dankbaarheid. Trots. Overwinning.

Wat ik deze week heb geleerd? Dat stilte niet leeg is, maar vol — als je durft te luisteren.

Liefs,

Mijzelf