LATEN WE HET EVEN HEBBEN OVER OUDER WORDEN Of beter gezegd: over hoe ik de zomer doorkom zonder een frons.

Ik ben dus zo iemand die niet boos hoeft te zijn om er boos uit te zien. Vooral als de zon schijnt, en ik – met of zonder zonnebril – loop te turen alsof er net een blauwe envelop op de mat is gevallen. Eentje waarbij ik moet betalen, terwijl ik eigenlijk had gehoopt iets te ontvangen. Je kent het wel…

Mijn voorhoofd? Gespannen.
Mijn frons? Altijd aanwezig.
Mijn blik? Hahaha… Boos op alles en iedereen!

DUS JA, IK HEB (WEER) BOTOX GENOMEN In mijn frons! En om heel eerlijk te zijn ben ik er content mee. Ik wil mezelf namelijk terugzien zoals ik me voel. Iets lichter. Vriendelijker. Minder gespannen… meer ontspannen.

Toch zit er ergens iets moois én iets lastigs in. Want hoe graag ik ook zeg dat het me niet uitmaakt wat anderen denken — het doet me wel wat. Botox roept van alles op. “Je hebt dat toch helemaal niet nodig?” “Ik hoop niet dat je er verslaafd aan raakt…” Ach, de een vindt het oppervlakkig, de ander een bevrijding. Wat mij betreft mag je dat ook allemaal vinden.

Maar wat voor mij was het vooral de doorslag gaf: ik wilde dat mijn gezicht wat meer ontspande en de vriendelijkheid uitstraalde die ik vanbinnen voel. Maar als mensen er wel wat van vinden; wakkert het toch ook de vraag of ik het om de juiste reden heb genomen. En waarom we eigenlijk de behoefte voelen om ons gezicht aan te passen aan hoe we ons vanbinnen voelen? Is er toch een stemmetje dat wil voldoen aan een bepaald beeld, aan hoe vriendelijkheid eruit hoort te zien? Ik weet het antwoord niet precies.
Misschien is dat is dat ook niet nodig! Misschien is het wel gewoon oké…

Voor nu blijft het bij mijn frons en ik snap heel goed dat het een beetje vals spelen is, dat geef ik toe. Alsof ik mijn gezicht een subtiele reminder geef: ontspan nou maar, het is goed. En ergens… is het dat ook. Het is ook wel een vorm van ‘selflove’, vind je niet?

DUS WIE IK? BOTOX? JA! Ik frons daar iig niet meer van.

LIEFS, van mijzelf