Gutenmorgen…

Na een vragenvuur van de gastvrouw – waarvan ik werkelijk geen woord heb verstaan – lijkt ze te vragen naar mijn kamernummer. Geen idee wat ze precies zegt maar in mijn beste Duits antwoord ik: “Sechs-zwei-zwei.” Mijn toegangscode tot het ontbijtbuffet.

En Adriaan? Die komt, net als alle andere dagen, een goed half uur later binnenwandelen. Uiteraard!

Na het ontbijt maken we ons klaar voor een bezoek aan de Fernsehturm. Maar onderweg lopen we ineens een kunst- en antiekmarkt op, tussen de Berliner Dom en de Schlossbrücke, vlak bij het Bode-Museum.

Je vindt er authentieke kunstwerken, vintage vondsten, oude boeken, sieraden, schilderijen, postkaarten en designobjecten. Van horen zeggen is deze markt er vooral in het weekend — en eerlijk is eerlijk: het heeft echt z’n charme. We kopen een leuk kaartje en wandelen daarna verder richting de toren.

Eenmaal aangekomen bij de Fernsehturm kijken we omhoog… en omhoog… en concluderen dan: het is boven ons licht bewolkt. Maar het weer in de verte is grauw en bewolkt, en als je geen uitzicht hebt, is het vooral een dure lift omhoog.

We zijn tenslotte nog wel rasechte Hollanders — oons bint zunig!

De volgende bestemming: de Hal van het Landgericht Berlin.

Het Landgericht Berlin is een imposant gerechtsgebouw in de wijk Mitte — een architectonisch pronkstuk dat je eerder doet denken aan een keizerlijk paleis dan aan een rechtbank.

Adriaan had erover gelezen in het boek Soul of Berlin, dus ondanks de strenge beveiliging en paspoortcontrole besluit hij naar binnen te gaan om wat foto’s te schieten.

Ik blijf buiten… mijn paspoort ben ik vergeten!

Na een minuut of vijftien komt Adriaan weer naar buiten, zichtbaar onder de indruk van de unieke mix van neonbarok, gotiek en jugendstil. Volgens hem was het het helemaal waard om even naar binnen te glippen — al was het alleen al voor de indrukwekkende hal en de foto’s.

We besluiten opnieuw te gaan winkelen. Want ja — we hebben de gastvrouw van de champagnebar van Veuve Clicquot tenslotte beloofd dat we deze week nog zouden terugkomen om een fles champagne mee te nemen. En je weet hoe dat gaat… belofte maakt schuld.

Het is druk in de stad en Adriaan merkt op dat we eigenlijk alleen maar aan het slenteren zijn. Geen duidelijke route, geen overzichtelijke winkelstraat — alles ligt ver uit elkaar. Hebben we überhaupt een doel? Nou… niet echt. Of ja, ik had vaag in mijn hoofd dat ik misschien iets nieuws wilde scoren voor een bruiloft.

Maar onze vermoeide benen winnen het van onze winkelzin. Dus we keren terug naar het vertrouwde KaDeWe. We gaan gewoon weer lekker wijnen in de wijnbar. Cheers!

---

De avond valt en het is tijd om te gaan stappen. Waar we precies belanden? Dat laat ik even aan de verbeelding over.

Maar wat een nachtleven, zeg — Berlijn stelt absoluut niet teleur. Het is gemoedelijk, de sfeer is los, de mensen zijn vrij en vriendelijk… En wat ik zó waardeer: je mag hier gewoon helemaal jezelf zijn.

Dat werd ook bevestigd door een paar locals die ik sprak: “This is Berlin, darling! You can feel, wear and do whatever you want!”

Geen blikken, geen oordelen, alleen maar ruimte om te dansen, te lachen en te leven.

Een moment waarin we ons vrij voelen — waarin ík me vrij voel. En heel even hoop je dat het leven altijd zó zou kunnen zijn.

Een moment sanssouci…