Hoogste berg vd Rockies
Om iets na negenen rijden we Jasper uit, op weg naar Wells Gray Provincial Park. Een rit van zo’n vier uur. Een eitje als je het vergelijkt met onze roadtrip door de Verenigde Staten in 2023, waar we soms ritten van tien uur maakten. Dus er is genoeg ruimte voor spontane uitstapjes onderweg. Precies zoals we het graag hebben.

Zodra we het nationale park verlaten, rijden we direct Mount Robson Provincial Park binnen. Een stuk kleiner dan Banff en Jasper.

Maar dan, Mount Robson zelf.
Wanneer we bij het visitor centre aankomen, zit de berg verstopt achter wat wolken.

Adriaan merkt op dat de wolken zich langzaam verplaatsen. Dus we besluiten eerst even binnen rond te kijken.
En ja hoor, wanneer we weer naar buiten lopen, zien we hem.
Deze statige berg steekt hoog boven alles uit.
Een prachtig gezicht.
Leuk weetje: dit is de hoogste berg van de Canadese Rockies.

Onderweg maken we een paar tussenstops bij Overlander Falls en Rearguard Falls, waar de Fraser River stroomt. We hopen zalmen te zien springen, maar helaas. Geen vis te bekennen vandaag.

We rijden verder. Nog steeds in de Rocky Mountains, al voelen ze inmiddels vriendelijker aan.

Er groeien meer loofbomen, de lijnen zijn zachter.
Het landschap doet ons denken aan Oostenrijk, maar dan veel weidser.
We merken dat we dalen, want het wordt voelbaar warmer.

Eindelijk komen we aan bij Wells Gray Golf & RV Resort, een prima particuliere campground waar we de komende twee nachten mogen verblijven.

De gastvrouw ontvangt ons hartelijk en geeft ons alle nodige informatie. Ze beantwoordt ook rustig alle vragen die Adriaan heeft in zijn beste Engels.
En eerlijk is eerlijk, Adriaan redt zich hier prima.

Hij spreekt mensen aan, maakt een praatje. Zoals we hem kennen. Onze echte HR-man.
Dus Aad, geen smoesjes meer dat je geen Engels kan.

Dan komt Zeth met de allerlaatste, maar misschien wel belangrijkste vraag.

“Are there bears here?”

De vrouw kijkt bedenkelijk.
Ze tuurt even omhoog, alsof ze haar antwoord ergens tussen de wolken zoekt.
Ze tuit haar lippen, denkt na, en wrijft nog net niet met haar vingers over haar kin.

Zeth hangt aan haar lippen.
En dan zegt ze het.

“Probably not.”

Pfffieuwww. Er valt een hele lading van Zeths schouders.
In deze omgeving worden weinig beren gespot. We zitten lager in de bergen, en hoe later het seizoen, hoe hoger de beren trekken om voedsel te vinden.

Al is dat natuurlijk geen garantie.

---

Een goed gesprek!
Het is 10:30 wanneer we aan de koffie zitten, met een stuk bosbessen kruimelgebak, in een ‘café’ aan het Clearwater Lake.
Café vinden we een groot woord want voelt meer als een schattig houten berghuisje dat toevallig koffie serveert.

Anyway…
We kijken uit over het water en kletsen over koetjes en kalfjes. En omdat we deze reis zonder Marieke zijn, halen we haar er toch een beetje bij.
We noemen de dingen die ze op dit moment zou zeggen.
Bij koffie zou ze ongetwijfeld roepen:
“‘Lust nu wel een borrel.” en dan te bedenken dat het nog maar 10:30 is hahaha…
Of: “Even op Happy Cow kijken,” …om te zien of er ergens vegan opties zijn.

Langzaam verschuift het gesprek.
Van luchtig naar dieper.
We praten over waar we nu staan in het leven.
Wat we nog willen. Wat we hopen te bereiken.
En dan gebeurt er iets.

Een arend zweeft boven het meer.
Hij blijft even hangen in de lucht, schijnbaar gewichtloos, en dan duikt hij omlaag.
Met een krachtige haal uit het water vliegt hij weer omhoog, een vis spartelend in zijn klauwen.
Zó spectaculair.
Zeth is er stil van.
Zielig voor de vis, natuurlijk… maar dit is eenmaal de natuur.

En weet je nog, toen we op zoek waren naar springende zalmen?
Ook hier waren we onverwacht getuige van iets groots.
Niet gepland. Niet verwacht.
Maar precies op het juiste moment.

Om bij dit meer te komen moesten we eerst nog 22 kilometer over een onverharde weg rijden. Een echte zandweg.
En serieus, it was a bumpy ride.
En ja… we moeten ook weer terug.

Geen probleem.
We hebben Adriaan en Dinette.
Adriaan achter het stuur. Dinette met haar vierwielaandrijving.
Off-road stand aan en gaan.

We stuiterden van links naar rechts.
Op en neer.
Dit was echt Adriaans ding.

We maken nog een stop bij Helmcken Falls, volgens velen de mooiste waterval van Canada.
En eerlijk is eerlijk: het is zonder twijfel de meest indrukwekkende waterval die we deze vakantie hebben gezien.
Daarna rijden we door naar Dawson Falls, ook wel de ‘kleine Niagara Falls’ genoemd.
Zeth begrijpt die vergelijking niet helemaal.
Sinds hij de échte Niagara Falls heeft gezien, kan daar natuurlijk niets meer aan tippen.

We sluiten onze dag af bij Dutch Lake en trakteren onszelf op een overprized sundae-ijsje bij een foodtruck.

Maargoed, het is niet erg… we gunnen het onszelf want het is nog steeds: VAKANTIEEEE!!!