Pas op voor ratelslangen!
Het is alweer dag tien van onze vakantie. Wat gaat de tijd snel. Tien dagen geleden stonden we nog boven in de Calgary Tower en nu… nu zitten we hoog in de bergen van de Rockies.

Vandaag verlaten we Wells Gray Provincial Park en reizen we door naar Whistler. En nee, dit is niet de campground Whistlers in Jasper waar we eerder over schreven, maar het bergdorp Whistler in de staat British Columbia. Hier werden de Olympische Spelen van Vancouver in 2010 gehouden. 
Dit bergdorp valt overigens niet onder een provinciaal of nationaal park.

De ochtend verloopt soepel.
Even opfrissen, de camper opruimen, dumpen en water bijvullen. Rond kwart over acht rijden we weg en stoppen eerst bij de bakker. Een prima tijd, want volgens Google Maps duurt de rit vijf uur en negenendertig minuten.

Rond vier uur ’s middags komen we aan bij Whistler RV Park & Campgrounds. Netjes vinden we zelf. Nou ja, vooral Zeth vindt het knap van Adriaan, want zelf hij heeft de hele weg geslapen. De momenten dat hij wakker was, heeft hij wél onthouden dat dit misschien wel een van de mooiste routes ooit was.

We reden door de Cariboo Mountains en het Interior Plateau. Het deed Adriaan denken aan de Alpen: groen, smalle dalen en helderblauwe meren.
Bij Kamloops Lake, een gebied waar het merkbaar warmer is en de vegetatie steeds schaarser wordt, maken we een korte stop om uit te kijken over het prachtige meer.
Het is 33 graden en we genieten van de lekkernijen die we eerder die ochtend in Clearwater bij de lokale bakker hebben gehaald.

En dan zien we ineens een bord:
Caution! There may be rattlesnakes in the area!
Zeth schiet direct in de stress.
“Bestaat er ook zoiets als rattle snake spray?”
Hahaha…

Na aankomst op de camping moeten we beetje bijkomen van de reis, waarbij we vooral Adriaan bedoelen. We besluiten om het dorpje Whistler in te gaan want we hebben zin om makkelijk te eten, iets als Mac of KFC. 

Zodra we het centrum binnenlopen merken we dat het druk is. Er staat een podium op het Olympic Plaza (oorspronkelijk huldegingspodium) en het lijkt wel alsof er een beroemdheid komt.

Een poster legt uit wat er gaande is: Whistler Concert Series. Elke donder en vrijdag een gratis concert met uitzicht op de bergen.
Om 19.30 uur staat Paco Versailles op het programma. Een Latin band met loungy muziek en een vleugje disco. Precies op tijd, want het is net 19.15 uur.

We nemen plaats op een muurtje en wachten tot het optreden begint. Zodra de band het podium opkomt en de eerste klanken inzet, klinkt het echt als muziek in de oren. Op de dansvloer gaan 1,5 uur de voetjes van de vloer en de heupen van links naar rechts.

Het is een geweldige afsluiter van deze lange reisdag.

---

Van berg naar berg
“Goedemorgen!” zegt Adriaan vrolijk.

Zeth denkt daar anders over. Het is helemaal geen goede ochtend. Hij heeft nauwelijks geslapen en zit onder de muggenbulten. Vooral de beten op zijn vingers hebben hem gek gemaakt, dat is zo lastig krabben. Gelukkig heeft hij zijn Doterra-olieën mee en maakt deze ochtend een blend die moet helpen tegen de jeuk en de zwelling. 

Adriaan begint zijn dag ondertussen zoals altijd deze vakantie. Eerst om half zeven een warme douche, dan rustig ontbijten en daarna staat hij bij de gezamenlijke afwasplaats de pannen en borden schoon te schrobben. 

Als alles weer opgeruimd is, gaan we op pad.
Bij het visitor centre krijgen we uitstekende tips voor vandaag. Het plan wordt een gondeltocht de bergen in, richting Blackcomb Mountain. Het is bewolkt, maar dat maakt ons niets uit. Het weer kan hier tenslotte elk moment omslaan.

We kiezen voor een dagpas waarmee we alle gondels mogen gebruiken en rekenen 109 Canadese dollar per persoon af, omgerekend zo’n zeventig euro. Een flink bedrag voor de zuinige Zeth, maar hij heeft natuurlijk alles voor Adriaan over. Haha!

Langzaam glijden we met de gondel de mist in. Eerst verdwijnen we helemaal in de wolken, maar even later breken we erdoorheen.
Boven de wolken is het half bewolkt, een compleet andere wereld. En koud! Dat is ook niet zo gek, want het gondolastation van Whistler Mountain ligt op zo’n 2100 meter hoogte. Gelukkig hadden we dat ingecalculeerd. Dus hoppa: dikke trui en jas aan.

Wat deze tocht extra bijzonder maakt, is dat je halverwege overstapt op de Peak2Peak Gondola. Zoals de naam al zegt zweef je met deze gondel van Whistler Mountain naar Blackcomb Mountain, een rit van 4,4 kilometer.

Deze gondel is uniek in zijn soort: overal om je heen 360 graden uitzicht, met gletsjers, eindeloze bossen en diep onder je het dal dat steeds kleiner lijkt.
Wij vinden het altijd leuk om in de natuur te lunchen. En vandaag doen we dat in stijl. Of nou ja… we doen alsof. We hebben stiekem een fles prosecco gekocht en wat lekkers. Eerst een picknicktafel zoeken en dan proosten we op deze vakantie.

We maken een wandeling naar de Peak Express Chairlift, die ons naar The Top of the World brengt, op 2400 meter hoogte.
Het uitzicht daarboven is adembenemend. We kijken uit over de bergen in alle richtingen. Het weer is nét goed genoeg om zelfs de sporen van vulkanische erosie op de Black Tusk te zien. En alsof dat nog niet spectaculair genoeg is, ligt er een hangbrug voor ons.

Adriaan loopt er natuurlijk heel stoer overheen. Zeth moet eerst foto’s maken. Van boven, van onder… dit is echt zijn ding.

En dan is het zover. Nu is Zeth aan de beurt.
Hij zet zijn eerste stappen en komt zo’n honderd meter ver. Dan slaan de knieën op slot. Met knikkende knieën loopt hij terug.

Hij roept naar de mensen om hem heen dat hij het eng vindt. Ze lachen vriendelijk en stellen hem gerust.

Een jongetje van een jaar of zes roept: “It’s not scary!”
En gek genoeg… dat helpt.

Zeth haalt diep adem, kijkt omhoog naar de wolken zodat hij de diepte niet ziet, en loopt opnieuw de brug op.
Onderweg herhaalt hij in zijn hoofd: We zijn niet helemaal naar Canada gereisd om dingen niet te durven.

Adriaan maakt onderweg nog wat foto’s. Dat is het enige moment waarop Zeth even vooruit durft te kijken: recht in de lens.
En dan, stap voor stap, bereikt hij de overkant.

Yes! Gelukt!
En dat, op The Top of the World.

Na dit avontuur in de bergen gaan we weer terug naar Whistler. Eerst even bijkomen met een iced latte matcha en daarna slenteren we langs de souvenirwinkels.
Adriaan scoort voor zijn verzameling weer een Starbucks-espresso­kopje met de naam van de bestemming erop, en een paar boekenleggers. En Zeth koopt 2 notitieboeken met de wildlife die hij deze vakantie heeft gezien.

Daarna besluiten we uit eten te gaan in plaats van te koken in de camper. Wat een verwennerij na zo’n lange dag.
En over verwennerij gesproken: Adriaan bestelt een bierproeverij.

’s Avonds is het tijd voor dag twee van de Whistler Concert Series.
Vandaag staat niemand minder dan Owen Riegling op het programma, een Amerikaanse countryzanger.
In tegenstelling tot gisteren staat de dansvloer nu vol met cowboylaarzen en hoeden.

Wat een sfeer!
En Adriaan? Die wil niet meer van de dansvloer af.