Vriendschap is, volgens mij, een van de meest waardevolle relaties in het leven. Het is de onzichtbare draad die ons met anderen verbindt – door dik en dun. En juist doordat vriendschap vaak onvoorwaardelijk voelt, lijkt het tegelijkertijd ook vanzelfsprekend. Alsof het er altijd is en altijd zal blijven.

Maar als ik er dieper over nadenk, besef ik hoe bijzonder het eigenlijk is. Bijzonder… maar complex!

Want wat mogen we van elkaar verwachten? Waarom is vriendschap zo belangrijk? En misschien nog wel een moeilijkere vraag: wat maakt een vriendschap zo écht?

WAT IS WARE VRIENDSCHAP Voor mij gaat vriendschap verder dan het drinken van een kopje koffie of het voeren van een goed gesprek. Dat zijn wel waardevolle momenten, zeker! Maar volgens mij is vriendschap zoveel meer dan dat.
Het vraagt tijd en aandacht. De bereidheid om tot die diepere laag te komen. Om iemand écht te vertrouwen, je veilig te voelen, te respecteren en oprechte interesse in elkaars leven te tonen.

Volgens mij raakt dát de kern!

Een situatie – die inmiddels een tijdje terug is – blijft een mooi voorbeeld van hoe vriendschap soms kan schuren.
Samen met vrienden had ik een gesprek over hoe het écht met ons ging. Ondanks de goede intenties merkten we dat we de kern volledig voorbij waren gelopen. We begrepen elkaar niet en voelden elkaars steun niet zoals we dachten.

Hoe kon dat gebeuren? Hoe vaak denken we dat we elkaar begrijpen, terwijl we eigenlijk langs elkaar heen praten?

We hadden het uitgepraat. Althans, dat dachten we. Want achteraf bleven we toch met vragen zitten. Waren we écht open en eerlijk naar elkaar toe geweest? Of voelden we ons misschien niet veilig genoeg om onze ware gevoelens te uiten?
Ja… we liepen de kern van echte vriendschap totaal voorbij! Want echte vriendschap zit niet alleen in de fijne momenten, maar ook in de momenten waarin je elkaar even kwijt bent en de moeite neemt om elkaar weer te vinden.

WAT MAAKT VRIENDSCHAP ECHT STERK Is het eerlijkheid? Het vertrouwen dat iemand je niet alleen vertelt wat je wilt horen, maar ook wat je misschien liever niet wilt horen?

Of is het betrouwbaarheid? Het weten dat je niet alleen bent. Dat er iemand is die je opvangt als je valt. Iemand die er is zonder dat je erom hoeft te vragen. Die er is in goede én slechte tijden, zonder agenda, zonder voorwaarden.

Ook denk ik dat het draait om de balans tussen geven en ontvangen. Want een vriendschap waarin altijd één iemand geeft en de ander alleen maar neemt, voelt niet goed. Soms geef je meer, soms ontvang je meer – maar het hoort licht te voelen, nooit als een verplichting.

En misschien, boven alles, is het simpelweg de kunst om er te zijn. Zonder advies, zonder oordeel. “We listen but we don’t judge…”

En is het erg als het even schuurt? Naar mijn idee niet. Juist in dat schuren zit soms groei. Het kan ons iets leren, ons sterker maken. Want vriendschap is geen vaststaand gegeven – het groeit, verandert en daagt ons uit. Misschien is dat wel precies wat echte vriendschap zo waardevol maakt.

VRIENDEN KOMEN EN VRIENDEN GAAN Er zijn momenten waarop ik denk dat ik iemand door en door ken… en dan gebeurt er iets. Opeens begrijpen we elkaar niet meer helemaal. Alsof we samen op weg waren, maar ongemerkt een andere afslag hebben genomen. Hoe zijn we elkaar kwijtgeraakt? Of hebben we, zonder het uit te spreken, bewust een andere route gekozen?

Voor mij is vriendschap daarom niet altijd vanzelfsprekend. Het is geen garantie voor de toekomst. Mensen veranderen, groeien, ontwikkelen nieuwe interesses – en dat is volkomen normaal. Maar waarom voelt het dan soms zo wrang als een vriendschap niet meer hetzelfde is?

Misschien komt het doordat het zo geleidelijk gebeurt. Je kent het wel… de kleine verschillen, de onopvallende verschuivingen in gesprekken of interesses. Er ontstaan misverstanden, de verwachtingen liggen niet meer op één lijn. En dan, op een dag, merk je dat er iets is veranderd. De vanzelfsprekendheid is verdwenen. Simpelweg het besef: deze vriendschap is niet meer wat ze ooit was.

Tja… we kennen het allemaal: vrienden komen en vrienden gaan. Het zijn passanten in je leven. Maar toch blijft die ene vraag hangen: wanneer weet je zeker of je moet loslaten of juist moet vechten voor wat er ooit was? Is het iets tijdelijks, of is dit een teken dat we echt uit elkaar zijn gegroeid?

Eerlijk gezegd vind ik dit een van de lastigste thema’s in het leven. Want hoe weet je of een vriendschap nog goed voor je is? Voelt het nog oprecht en in balans? Of houd je je eigenlijk alleen nog maar vast aan iets wat allang veranderd is?

En als loslaten zó pijnlijk voelt… hoe kan dat dan de juiste keuze zijn?

Ook ik heb vaker in die tweestrijd gezeten. Aan alles in mijn lijf voel ik dat we de kern niet meer raken. En ja, ergens voelt dat als falen. Maar om eerlijk te zijn: loslaten betekent voor mij niet dat een vriendschap niet waardevol was.

Ze waren misschien passanten, ja. Maar het waren wél vrienden. Echte vrienden. Hoofdrolspelers in mijn verhaal – in mijn levensverhaal – waar ik met een lach en een traan op terug mag kijken.

NOTE TO MYSELF Sommige vriendschappen blijven een leven lang, andere zijn er slechts voor even. De een is intens en diepgaand, de ander luchtig en zorgeloos. Soms hoor je elkaar dagelijks, soms maanden niet, en toch voelt het alsof er niets veranderd is. En soms… laat je los, met pijn in je hart, maar ook met dankbaarheid voor wat er is geweest.

Het komt erop neer dat elke vriendschap op zijn eigen manier waardevol is, maar dat ze allemaal hetzelfde nodig hebben: LIEFDE!!

LIEFS, van mijzelf