Stipt om acht uur worden we wakker. Onze eerste nacht in Berlijn is een feit. De wekker van zeven uur hebben we gemist, maar ach—wie duut oons wat? We hebben vakantie. Dus geen haast, gewoon rustig opstarten richting het ontbijt.

Volgens het weerbericht was er vandaag 45% kans op neerslag, maar dat was om zes uur ’s ochtends. Verraderlijk hoe een voorspelling je compleet op het verkeerde been kan zetten. Het zonnetje schijnt en de stad oogt al een stuk vriendelijker dan gisteren, toen we Berlijn binnenreden.

De planning voor vandaag: Alexanderplatz. Het moet een bruisend knooppunt in hartje Berlijn zijn—druk verkeer, toeristen, winkels, historie. Hier voel je hoe Oost- en West-Berlijn zich met elkaar verweven.

We pakken opnieuw een LIME-step en stappen naar onze eerste stop: de Franse Dom aan de Gendarmenmarkt. Geen kathedraal in religieuze zin, maar wel een plaatje. Samen met de Deutsche Dom en het Konzerthaus vormt het een van de mooiste pleinen van de stad. Statig, maar ook verrassend licht en uitnodigend.

Adriaan, die vandaag zijn kunsthistoricuspet op heeft, vertelt dat deze gebouwen in neoclassicistische stijl zijn gebouwd. Denk aan: strakke lijnen, symmetrie, zuilen—geïnspireerd op de oudheid. Hij vindt zelf de Griekse en Romeinse mengcultuur uit de vroege jaartelling authentieker. Maar ach… smaken verschillen. En ik ben weer wat wijzer geworden.

We wandelen verder richting de Berliner Dom. Oorspronkelijk gebouwd in barokstijl, maar ook hier duiken neoclassicistische elementen op. Ik raak het overzicht even kwijt! Wat is hier in de stad barok, wat is klassiek, wat is modern? ERROR! De indruk die ik van Berlijn krijg: een mix van stijlen, kriskras door elkaar. Het straatbeeld voelt soms rommelig aan.

We zoeken een bankje op. Tijd voor reflectie.

Soms wil ik grip wil krijgen op wat ik zie. Structuur aanbrengen, begrijpen waar ik naar kijk. Maar Berlijn is geen overzichtelijke stad. Het is een mozaïek. Een stad die tijdens de Tweede Wereldoorlog grotendeels werd weggevaagd, gebombardeerd door zowel de Russen als de geallieerden. Wat daarna volgde, was herbouw. Een nieuwe huid over een oude stad. Degelijke nieuwbouw naast historische parels. Rommelige schoonheid. Alles door elkaar—en juist dát maakt Berlijn zo bijzonder.

Misschien is dat ook precies de les—dat het leven niet altijd logisch of ordelijk is, maar wél betekenisvol, zelfs in zijn chaos.

We vervolgen onze weg om de Berliner Dom van binnen te bezichtigen. Met de Berliner WelcomeCard, die we via de BVG hebben gekocht, krijgen we korting op de toegangskaarten. Altijd mooi meegenomen…

Binnen genieten we van al het pracht en praal van deze protestantse kerk. Op zich best uitzonderlijk voor een kerk van dit formaat. Ook klimmen we 270 treden omhoog naar de koepel (de Dome Gallery). Er is geen lift, dus het is even een klim, maar de uitzicht was de moeite waard. 

Onze volgende stop: Alexanderplatz! Het is een bruisend knooppunt in hartje Berlijn—druk verkeer, veel toeristen, winkels, historie. Hier voel je hoe Oost- en West-Berlijn zich met elkaar verweven.

Bij de Weltzeituhr staat een geweldige muzikant: Suzie Fleur. Jaaa, een echte Hollandse meid die de longen uit haar lijf zingt. We maken een dansje… en luisteren naar haar levensverhaal. Ze is al ruim twee jaar straatmuzikant. Gestopt met haar baan in de horeca, waar ze rijke mensen bediende tijdens te lange dagen voor te weinig geld. Dit was haar beste beslissing ooit: nu leeft ze vrij, verdient genoeg en voelt zich gelukkig. Wauw… hoe mooi kan het leven dan zijn!

Even later, terwijl we midden op het plein bij de fontein zitten, komt er een man naar ons toe. Hij oogt als iemand die niet veel heeft en vraagt of hij onze blikjes mag meenemen voor het statiegeld. Dat mag… al zijn ze nog niet leeg. Ik zeg tegen Aad dat ik het hem eigenlijk gewoon gun.

En dan overvalt het me. Een golf van emotie! Want ik stel me voor hoe het is om zó te leven, dat je afhankelijk bent van de goedheid van een ander. Dat iemand je een blikje voor statiegeld gunt. Hoe overleef je dan? Of beter nog… hoe lééf je dan?

Tegelijkertijd voel ik een diepe dankbaarheid. Voor het leven dat wij mogen leiden. Dat we een dak boven ons hoofd hebben, elke dag kunnen eten, en zelfs de luxe hebben om zomaar een weekje Berlijn te doen. Wat een rijkdom, in zoveel lagen.